Nasz patron

Święty Franciszek urodził się w roku 1181 w Asyżu (Włochy) jako syn Piotra Bernardone i Piki. Jego ojciec był bogatym kupcem i miał ambicję, by syn zrobił karierę.

Młody Franciszek był wesołym, beztroskim i rozrzutnym chłopcem. Podziwiany przez kolegów zyskał nawet przy domek "księcia". W wieku 23 lat Bóg doprowadził jednak do głębokiej przemiany jego serca i do nawrócenia. Usłyszawszy polecenie Chrystusa: "Franciszku, idź i odbuduj mój dom, gdyż cały popada w ruinę", odrestaurował własnymi rękami kilka zniszczonych kaplic w okolicy Asyżu. Pozbywając się publicznie wszystkiego, co posiadał, nawet własnego ubrania - oddając je ojcu - rozpoczął życie pokuty.

W 1208 roku w kościółku Matki Bożej Anielskiej zwanym Porcjunkulą, uświadomił sobie, że Bóg wzywa go do duchowej odnowy Kościoła. Środkiem tego oddziaływania ma być ewangeliczne życie w ubóstwie i apostołowanie na wzór Chrystusa i apostołów. Początkowo apostołował sam. Z czasem zaczęli przyłączać się do niego liczni naśladowcy i naśladowczynie m.in. najpilniejsza uczennica św. Klara. W ten sposób stał się założycielem trzech zakonów, które istnieją do dzisiaj: I Zakonu - Braci Mniejszych (1209), II Zakonu - Sióstr Klarysek (1211) i III Zakonu, obecnie nazywanego Franciszkańskim Zakonem Świeckich (1221).

Pragnąc ożywić w ludziach miłość do Jezusa, św. Franciszek urządził pierwszą szopkę bożonarodzeniową w noc Bożego Narodzenia w Greccio w 1223 roku. We wrześniu 1224 roku modląc się na Górze Alwernii, otrzymał stygmaty czyli rany męki Chrystusa. Zmarł 3 października 1226 roku w Porcjunkuli a dwa lata po śmierci został kanonizowany przez Papieża Grzegorza IX.

Pozostawił po sobie kilkanaście różnych pism a wśród nich słynną "Pieśń słoneczną" i REGUŁĘ dla Braci Mniejszych.

W roku 1980 Papież Jan Paweł II ogłosił św. Franciszka patronem ekologów zabiegających o środowisko naturalne człowieka. Św. Franciszek cieszy się wciąż na całym świecie powszechnym szacunkiem i sympatią, nawet wśród ludzi innych wyznań.

Święty Franciszek powiedział:
Bracia, wystrzegajmy się więc wszyscy wszelkiej pychy i próżnej chwały i strzeżmy się mądrości tego świata i roztropności "ciała" (por. Rz 8,6); duch bowiem człowieka oddanego cielesności chce i bardzo stara się o znajomość słów [Bożych], lecz niewiele troszczy się o czyny i szuka nie religijności i świętości wewnętrznej ducha, lecz chce i pragnie religijności i świętości zewnętrznej, widocznej dla ludzi.

Urodziła się w Hackeborn w Niemczech. Należy do znanych mistyczek średniowiecza i ma swoje piękne miejsce w kulcie Najświętszego Serca Jezusowego. Kiedy miała zaledwie 7 lat wraz z matką odwiedziła swoją starszą siostrę, Gertrudę z Hackeborn (1251 - 1292), która była wówczas w klasztorze benedyktynek. Dziecku tak spodobało się życie sióstr, że postanowiła tam pozostać. Aż do śmierci przebywała w klasztorze w Helfta. Wyróżniała się wielką inteligencją, pięknym głosem i słuchem muzycznym. Siostrom przyświecała umiłowaniem Chrystusa i duchem modlitwy. Przeżywała stany mistyczne i objawienia, które spisała w "Księdze szczególnej łaski".

Św. Mechtyldę można nazwać prekursorką nabożeństwa do Serca Jezusowego. Pan Jezus często pokazywał jej swoje Serce jako rękojmię wiecznego z nią przymierza. W jednej z wizji Pan Jezus zabrał jej serce i połączył ze swoim na znak, że odtąd mają one stanowić jedno. Kiedy indziej nauczył Świętą, jak ma prosić Jego Serce o potrzebne łaski. Pewnego dnia została dopuszczona do szczęścia, jakie przypadło w udziale św. Janowi Apostołowi przy Ostatniej Wieczerzy. Pan pozwolił jej położyć głowę na swoim Sercu i wtedy słyszała Jego bicie. Swoje nabożeństwo do Serca Pana Jezusa św. Mechtylda streszcza w słowach: "Gdyby trzeba było opisać wszystkie dobrodziejstwa, jakie otrzymałam od kochającego Serca Boga, trzeba by księgi grubszej niż brewiarz używany w jutrzni". A w średniowieczu były to potężne księgi.

Św. Mechtylda zmarła 19.11.1299 r. "ofiarując swoje serce Zbawicielowi i zanurzając je w Jego Sercu". Chociaż nie było formalnej kanonizacji Świętej, to jednak odbiera ona cześć ołtarzy, szczególnie w zakonie benedyktyńskim i w Niemczech.

Zajmuje czołowe miejsce w dziejach kultu Serca Jezusowego. Kult ten korzeniami swymi sięga średniowiecza. O Sercu Pana Jezusa pisali m.in.: św. Anzelm (+1109), św. Mechtylda (+1299), św. Gertruda (+1302) i wielu innych. Ale właściwy kult wśród ogółu wiernych datuje się dopiero od XVII. Zapoczątkował go św. Jan Eudes (+1680) i właśnie św. Małgorzata. Św. Jan szerzył go z własnej inicjatywy a św. Małgorzata z nakazu nieba.

Urodziła się we Francji w Lauthecour, ok. 30 km od Paray-le-Monial (Burgundia). Kiedy Małgorzata miała zaledwie 4 lata, złożyła ślub dozgonnej czystości. W wieku 24 lat wstąpiła do Sióstr Nawiedzenia (wizytek) w Paray-le-Monial. Jej to właśnie została z nieba zlecona misja rozpowszechnienia na cały Kościół nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego.

W czasie jednego z objawień ukazał jej się Pan Jezus "jaśniejący chwałą, ze stygmatami pięciu ran, błyszczącymi jak słońce (...). Z Jego świętej postaci biły promienie a z piersi płomienie jakby z ogniska gorejącego. Pan Jezus rozwarł swoją pierś i ukazał swe miłujące i najbardziej uwielbienia godne Serce, które było źródłem tych promieni". Wtedy Pan Jezus powiedział do swojej wybranki: "Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, a w zamian za to otrzymuje wzgardę i zapomnienie. Ty przynajmniej staraj się mi zadośćuczynić, o ile to będzie w twojej mocy, za ich niewdzięczność".

Ostatnie objawienie miało miejsce w czasie oktawy Bożego Ciała w 1675 r. Wtedy Pan Jezus rzekł: "Żądam, żeby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był odtąd poświęcony jako osobne święto na uczczenie mojego Serca i na wynagrodzenie mi przez Komunię świętą i inne praktyki pobożne za zniewagi, jakich doznaję, gdy w czasie oktawy jestem wystawiony na ołtarzach. W zamian za to obiecuję ci, że Serce moje wyleje hojne łaski na tych wszystkich, którzy w ten sposób Sercu memu oddadzą cześć lub przyczynią się do jej rozszerzenia."

Z pism Świętej została jako najcenniejsza jej autobiografia, napisana z polecenia przełożonych. Paray-le-Monial jest do dzisiaj centrum kultu Serca Jezusowego i największym sanktuarium tegoż kultu.

Imię Anny, jako matki Maryi, podają przekazane tradycją apokryfy. ("Ewangelia Jakuba", napisana ok. roku 150, "Ewangelia Pseudo-Mateusza" z VI w., "Księga Narodzenia Maryi" z wieku VII). Hebrajskie imię Anna znaczy "łaska". Jej dom rodzinny miał się znajdować w Betlejem. Miała począć Maryję w późnym wieku. Kiedy dziecię miało 3 lata, rodzice oddali je do świątyni, gdzie wychowywała się Maryja wśród rówieśnic, zajęta modlitwą, pobożnym śpiewem, studiowaniem Pisma św. i haftowaniem szat kapłańskich. Św. Anna, podobnie jak Joachim, mieli rozstać się z Maryją na zawsze, kiedy ta była jeszcze dzieckiem.

Św. Anna tak na Wschodzie, jak i na Zachodzie doznawała jako matka Najświętszej Maryi Panny szczególnej czci. W ciągu wieków pod patronatem lub imieniem św. Anny powstało 5 zakonów żeńskich.

Św. Józef zajmuje w kalendarzu liturgicznym miejsce specjalne, skoro jego wspomnienie zaliczane jest do uroczystości (19 marca).

Pewnych informacji o Józefie dostarczają nam Ewangelie. Poza tym zajmują się nim apokryfy: "Protoewangelia Jakuba" (II w.), "Ewangelia Tomasza" (II w.), "Historia Józefa Cieśli" (IV w.).

Hebrajskie imię Józef znaczy "Bóg przydał". Św. Józef pochodzi z rodu króla Dawida. Wobec prawa żydowskiego był małżonkiem Maryi, ale faktycznie był tylko jej oblubieńcem. Żyli jak brat i siostra, nie mieli dzieci. Maryja miała tylko jednego Syna, Jezusa Chrystusa, którego poczęła w swym łonie cudownie za sprawą Ducha Świętego. Według otoczenia św. Józef był uważany za ojca Jezusa.

Jaki był zawód Józefa? Hebrajski wyraz "charasz" oznacza rzemieślnika, wykonujące prace w drewnie, metalu, w kamieniu. Św. Józef wykonywał zatem narzędzia codziennego użytku, konieczne również w gospodarce rolnej; mógł też być cieślą.

Św. Józef jest wspomniany w Ewangeliach z okazji poczęcia Pana Jezusa, spisu ludności zarządzonego przez cesarza Augusta, narodzenia Chrystusa, ofiarowania Go w świątyni, pokłonu Trzech Mędrców, ucieczki do Egiptu i powrotu do Nazaretu.

Ikonografia przedstawia zwykle św. Józefa jako starca, by w ten sposób podkreślić dogmatyczną prawdę o dziewiczym poczęciu Jezusa i o dziewiczym pożyciu Maryi z Józefem. W rzeczywistości był młodzieńcem w pełni urody i sił.

Pisarze Kościoła podkreślają, że do tak wielkiej godności: opiekuna Jezusa, oblubieńca NMP i głowy Najświętszej Rodziny powołał Bóg męża o niezwykłej cnocie. Dlatego stawiają oni św. Józefa na czele wszystkich świętych pańskich.

Święta należy do tych dziewic - męczennic, których akta zaginęły, ale za to których pamięć zachowała się żywa po nasze czasy. Nie znamy miejscowości, w której żyła Święta, ani nie wiemy kiedy i w jakich okolicznościach poniosła śmierć. Przypuszcza się, że ok. roku 305 za panowania cesarza Maksymiana Galeriusza, kiedy prześladowanie chrześcijan było najkrwawsze. Żywot św. Barbary jest utkany legendą. Według niego Barbara była córką bogatego człowieka, który sprawował w mieście wysoki urząd. Była tak piękna, że o jej rękę starało się wielu najznakomitszych młodzieńców. Ona jednak odrzucała wszystkie propozycje, gdyż potajemnie przyjęła chrześcijaństwo i złożyła ślub dozgonnej czystości jako oblubienica Chrystusa. Kiedy ojciec dowiedział się o tym użył wszelkich środków, by zmusić córkę do wyrzeczenia się wiary i do zamążpójścia. Zamknął ją w wieży swojego zamku i głodził. Kiedy wyczerpał już wszystkie środki, sam zaprowadził ją do sędziego i oskarżył. Sędzia skazał ją na śmierć przez ścięcie, a katem stał się własny ojciec.

Ikonografia przedstawia najczęściej świętą Barbarę w stroju królowej dla podkreślenia jej szlachetnego pochodzenia. W ręku trzyma palmę męczeństwa lub kielich z Najświętszym Sakramentem, często też miecz. Jest patronką dobrej śmierci. Czczą ją więc przede wszystkim ci, którzy są najbardziej narażeni na nagłą i niespodziewaną śmierć, a więc górnicy, hutnicy, marynarze, rybacy, żołnierze.

Istniało w Polsce bractwo św. Barbary jako patronki dobrej śmierci. Należał do niego m.in. św. Stanisław Kostka. Kiedy znalazł się na łożu śmierci, a właściciel wynajętego domu (luteranin) nie chciał wpuścić kapłana z wiatykiem, wtedy zjawiła mu się św. Barbara i przyniosła Komunię świętą.

Urodził się jako pierworodny syn księcia Ferranta Gonzagi. Był dziedzicem znanego i bogatego rodu szlachty lombardzkiej. Ojciec przygotowywał Alojzego od dziecka do dworsko-rycerskiej kariery.

Matka odznaczała się głęboką pobożnością. W wieku 7 lat mały Alojzy przeżył, jak sam twierdził, swoje nawrócenie. Odtąd codziennie, oprócz normalnych pacierzy, odmawiał siedem psalmów pokutnych i oficjum do Matki Bożej. Ojciec wysłał syna do Florencji, na dwór wielkiego księcia Franciszka Medici, by tam nabył manier dworskich. Alojzy jednak najlepiej czuł się we florenckim kościele Annuntiata, gdzie złożył ślub dozgonnej czystości. W 1580 r. przyjął Pierwszą Komunię Świętą z rąk św. Karola Boromeusza. Kiedy rodzice przenieśli się do Madrytu, 12-letni chłopak został paziem na dworze królewskim Filipa II. Życie dworskie nie było mu jednak w głowie. Rozczytywał się w pobożnych lekturach, modlitwę przedłużał do pięciu godzin dziennie.

„Uciekał od zabaw, widowisk i uroczystości. Gdy wyrażaliśmy się niezbyt czystym językiem, wzywał nas i napominał z wielką grzecznością i łagodnością” – wspominał jeden ze służących. Kiedy Alojzy powiedział ojcu o zamiarze wstąpienia do jezuitów, ten wpadł w gniew, ale syn dopiął swego. Zrzekł się prawa do dziedzictwa i w wieku 17 lat wstąpił do nowicjatu w Rzymie. Przełożeni musieli studzić jego zapał i ograniczać surowe pokutne praktyki. Studiował teologię i przygotowywał się do kapłaństwa. W latach 1590–1591 Rzym nawiedziła epidemia dżumy. Alojzy prosił przełożonych, by zezwolili mu pomagać zarażonym w szpitalu. Wyczerpany studiami i umartwieniami uległ zarazie. Zmarł jako kleryk 21 czerwca 1591 r.

Sława świętego Alojzego była tak wielka, że już w roku 1605 papież Paweł V ogłosił go błogosławionym. Kanonizacja jednak odbyła się dopiero w roku 1726. Dokonał jej papież Benedykt XIII wraz z kanonizacją św. Stanisława Kostki. Tenże papież ogłosił w 1729 św. Alojzego patronem młodzieży zwłaszcza studiującej. W 1926 roku papież Pius XI ogłosił św. Alojzego patronem młodzieży katolickiej. Jego relikwie spoczywają w kościele Św. Ignacego w Rzymie.

Nasz patron

Życiorys św. Franciszka z Asyżu

Figury świętych w kościele